Muziek

Muziek is belangrijk in mijn leven.

Als klein kind draaide ik de in huis aanwezige langspeelplaten. Maakte niet uit wat. De Marinierskapel waarvan ik de componistennaam Souza herinner tot en met een singletje van de blinde pianist Errol Garner. Er was nóg een plaat van blinde musici: “Hör Mein Bitten” van Mendelssohn werd gezongen door Dé van Oenen met Stoffel van Viegen als begeleider. Andere toppers uit de ouderlijke discografie vond ik de single “De koekoek en de nachtegaal” met op de achterzijde “The Harmonious Blacksmith”, beide orgelconcerten van Händel.  Ouvertures van Rossini (Wilhelm Tell en die andere weet ik even niet meer) en een plaatje met muziek van Bach. In deze categorie ervaringen en genoegens over muziek luisteren, maken en beleven.

Als puber draaide ik mijn hoofd leeg met de symfonieën van Beethoven. Dat hielp, maar pas veel later ben ik me gaan realiseren hoe.

Alleen of met elkaar. Muziek maken is geweldig. Gelukkig heb ik van jongs af aan muzieklessen kunnen volgen. En dat was ook hard nodig, want ik ben geen natuurtalent. Het begon met de in die tijd onvermijdelijke blokfluitlessen. In een zaaltje achter de Maranathakerk bracht Wouter Blacquière mij de basis bij van noten lezen om vervolgens de juiste noot op een houten blokfluitje te spelen. Ergens daarvoor heb ik ook nog gezongen in de (verenigde?) kinderkoren van Gijs Steijman. Daar herinner ik me overigens bar weinig van.
Op de lagere school zal er ongetwijfeld ook iets zijn gedaan aan muzikale vorming, maar ik kan me er geen voorbeeld bij voor de geest halen. Kennelijk geen indruk op me gemaakt?
Clement Blacquière leerde mij klavierspelen. Dat kwam omdat een buurvrouw ging verhuizen en in haar nieuwe onderkomen geen plek meer had voor haar harmonium. Het instrument kwam toen bij ons te staan en ik mocht les nemen. Een harmonium is een orgel waarbij de speler zelf controle heeft over de windvoorziening met behulp van twee voettreden. Je begrijpt: thuis Folk Dean spelen op het harmonium en bij mijn leraar op de piano. Hoe dan ook, het is gelukt en ik kan nog steeds spelen.

Op de middelbare school kreeg ik muziekles van Wim Roos. En vooral dankzij zijn lessen (en het onvergetelijke boek van Magda Evertse) weet ik het een en ander over muziekgeschiedenis, orkestratie, componisten en muziekvormen.
In 1989 ben ik lid geworden van Canticum Novum, waar Wim Roos de artistieke leiding had. Vele jaren geweldig veel muzikaal plezier gehad. En vooral veel geleerd. Niet alleen over muziek maar ook over de organisatie van concerten. Tot begin 2004 heb ik bij Canticum Novum gezongen.

Na enkele jaren gezongen te hebben bij het Laurens Kamerkoor in Zwijndrecht reken ik me tegenwoordig tot de projectkorenzangers. Dat wil zeggen, niet meer op een vaste repetitieavond in de week maanden aan een concertrepertoire werken, maar steeds nieuwe, korte projecten met een aantal afgesproken repetities en vervolgens het podium op. En dat bevalt me uitstekend. Ik zing van alles en nog wat, van Bach’s passionen tot modern Engels a cappella werk.

En je komt nog eens ergens, zoals met het Drechtsteden Bachkoor in alle Drechtsteden, Roosendaal, Wassenaar en in 2017 zelfs in Italië. Met Capella Sine Nomine zong ik in Den Haag, Utrecht en Geervliet, met Ars Musica in Oudewater, met En Chantant in Brielle en met Serenade in Geervliet, Rotterdam, Zwartewaal, Westmaas en Mijnsheerenland.