Kom terug
Reizen naar het onbekende. En daar dan in zo een persoonlijk verhaal verslag van doen. Dat is je kwetsbaar opstellen. Zeker als je dan, omdat je zo bent en wilt blijven, oog blijft houden voor de ander:
Aan die moedige mooie jij,
die in stilte soortgelijke wegen is gegaan.
Rebekka van den Brink vertelt in haar eerste boek “Kom terug” haar persoonlijke verhaal over het terugkeren tot zichzelf. Over het afscheid nemen van het geloof in God, afscheid nemen van een gemeenschap met mensen wat als een liefdevolle, warme deken voelde. Ze heeft er voor gekozen om in haar boek dat hele proces te beschrijven vanuit haar ervaring, haar gedachten en gevoelens. Het is knap dat ze in dit boek zo dicht bij zichzelf is gebleven. Ze beschrijft wel hoe familie, vrienden en mede gelovigen op haar veranderende keuzes reageren, maar nergens valt er een kwaad woord naar andere mensen of is er verbittering te proeven. Altijd respectvol en liefdevol.
Haar vele dagboeken helpen haar om dit boek te kunnen schrijven. Een belangrijke zin uit een dagboek in haar proces beschrijft ze als het begin, als dat daar het zaadje van zelfzorg is ontkiemd. Een mooie ontwikkeling en zo staat dit boek vol met goed gekozen vergelijkingen en eerlijke ontboezemingen hoe Rebekka dit hele proces heeft beleefd.
De schrijfster denkt ook aan lezers die geen idee hebben waarom het christelijke geloof zoveel impact kan hebben op hoe je denkt, voelt en doet. In meer dan honderd voetnoten citeert ze bijbel teksten die een tipje van de sluier oplichten van bepaalde zegswijzen. Als ze bijvoorbeeld vraagt of haar gesprekspartner haar als een afgedwaald schaap ziet. Vermoedelijk zullen de ex-gelovige lezers veel van die teksten overslaan als zijnde bekend. Naast die bijbel teksten is er ook een verklarende woordenlijst die begrippen als ‘genade’ en ‘kerkenraad’ uitleggen voor de lezers die niet thuis zijn in die wereld.
Het hele boek van Rebekka ademt haar liefdevolle betrokkenheid bij andere mensen: vrienden, familie, kerkmensen, voorbijgangers, collega’s en cliënten. Haar ontdekking dat dat deel van haar persoonlijkheid niet aan verandering onderhevig hoeft te zijn, blijkt een weldadig gelukkige ontdekking.
De titel “Kom terug” is een beetje mysterieus. Het gelijknamige lied van Spinvis gaat over het met een goed gevoel thuiskomen van vakantie. Rebekka beschrijft in dit boek een persoonlijke pelgrimsreis. Ze vertelt ook over ontmoetingen op lange wandeltochten die ze gemaakt heeft. Dat zal de titel kunnen verklaren.
Wat mij betreft zou de titel ook een oproep kunnen zijn aan die mensen die in stilte hun weg zijn gegaan van het zich ontwikkelen uit een wereldbeeld dat als een kerk leek te staan. Wat je ook doet en hoe je dat doet, kom altijd weer terug bij jezelf.
Kun je in die titel lezen dat de schrijfster misschien nog niet klaar is met God? Dat denk ik niet. Het gaat niet en de wil ontbreekt, hoewel het boek ook de pijn laat zien van het stilzwijgen over voor jou onbegrijpelijke keuzes. Hoe is het toch mogelijk? Er is geen schuldige en er is geen moment waarop het gebeurde aan te wijzen. Wat er is, is beweging en verandering.
Ik gun de schrijfster dat haar boek gelezen zal worden met minder verwachting en meer inlevingsvermogen. Dat hebben dappere mensen als Rebekka nodig en dat verdienen zij.