Het beste wensen

Op een enkele verdwaald poststuk na zal Post NL wel alle kerst- en nieuwjaarskaarten bezorgd hebben. De digitale wensen waren voor de feestdagen al binnen. Het versturen van wensen tegen het einde van het jaar is in de 18e eeuw tijdens de Verlichting begonnen maar, zoals wel vaker tradities zijn ontstaan, is het vanuit commercieel oogpunt een succes geworden. In Nederland begon de verandering toen de PTT in 1871 de briefkaart uitbracht, zo las ik hier. Hoewel het bezorgde aantal wel begint af te nemen en het gebruik kennelijk aan het verwateren is, vond ik ook een aantal kaarten op de deurmat en in de mailbox.

Hoewel ook ik me jarenlang aan deze gewoonte heb overgegeven, ben ik daar nu wat genuanceerder over gaan denken. Deels onder invloed van het ongemakkelijke gevoel dat sommige wensen oproepen. Het kan zijn dat je “Gods onmisbare zegen” krijgt toegewenst. Dat is ongetwijfeld een heel nobele gedachte, maar als dat zo is, wens je dan ook de bakker, de slager en het meisje achter de kassa Gods onmisbare zegen toe? Ik heb het nog nooit gehoord. En dat is, als het leven voor ieder schepsel zonder die zegen ondraaglijk is, op zijn minst opmerkelijk.

Onderstaande tekst van J.W.A. van Dommelen stond op een kerstkaart die wij toegestuurd kregen. Een heel poëtische tekst en het is ongetwijfeld met de beste bedoelingen een onderdeel van de vrolijke kerstfeest en gelukkig nieuwjaar wensen.

Ik kan de neiging om bovenstaande op mezelf te betrekken wel onderdrukken. maar het maakt toch een ongemakkelijk gevoel los. Alsof ik niet helemaal serieus wordt genomen. Persoonlijk kan ik niets met de zegen van God, want ik denk niet dat hij een realiteit is en ik wens jou op mijn beurt toch ook geen gelukkig god-loos nieuw jaar in vrijheid van denken toe?

Dat je deze heilwens aan je mede gelovigen stuurt, kan ik begrijpen. Ik snap ook dat het lastig is om te bepalen of je naar een stel waarvan de ene wel en de andere niet gelooft nu wel of niet Gods onmisbare zegen kunt sturen. En is het feitelijk niet zo, dat je nooit kunt weten of en wat iemand gelooft?

Afgezien van de vraag of we deze traditie wel in stand moeten willen houden, denk ik dat neutraliteit in deze altijd goed is. Communiceren is voor veel mensen inclusief mezelf ongelofelijk lastig. En als jouw en mijn weg qua geloof niet meer dezelfde is, maakt het elkaar vinden wellicht ingewikkeld, maar niet onmogelijk.

Realiseer je dat degene die het nest verliet, waarschijnlijk al precies op de hoogte is van hoe er in het nest gedacht wordt over een leven na dit leven en waar men troost uit haalt. Ook is hij/zij bekend met hoe nestblijvers de christelijke feestdagen invullen. Andersom weet je misschien nog niet hoe die ander dit tegenwoordig ervaart. Het kan een enorme verrijking van jullie onderlinge band zijn wanneer je hier eens naar vraagt. 

https://dogmavrij.nl/tips-en-adviezen/