Weerklank of weeklank?
Op bezoek bij een oudere dame zag ik een exemplaar van het blad “Weerklank” op tafel liggen. Ik pakte het op en bladerde er doorheen. Mijn oog bleef haken aan de titel “IS GOD EEN NARCIST?”.
Het maandblad “Weerklank” heeft zijn oorsprong in de Gereformeerde Kerken in Nederland, die zich vanaf 2009 hebben afgesplitst van de GKV. Citaat: “Zij hebben zich van de GKv losgemaakt omdat zij de opkomende Schriftkritiek en de oneerbiedige en vrijblijvende omgang met Gods Woord in de GKv afwijzen. Dit loslaten van het Schriftgezag in de GKv is het hoofdbezwaar.” De oudere dame is lid van een van de kerken uit dit kerkverband.
De vraag of God een narcist is, wordt in het artikel niet echt beantwoord. Het blijft naar mijn waarneming wat oppervlakkig op de klank af beredeneren. Er wordt nergens uitgelegd wat de kenmerken van een narcistische persoonlijkheid zijn en ook wordt er geen onderscheid gemaakt tussen een narcistisch godsbeeld en een narcistisch persoon. Misschien is dat wel heel logisch als je de visie hebt dat God een volmaakt wezen is en dat die eigenschap door jou moet worden verdedigd.
Onderstaande twee citaten laten daarentegen wel zien dat er bijzonder weinig rekening wordt gehouden met de huidige wetenschappelijke kennis. Je zou bijna kunnen gaan denken dat deze vorm van religie aanschuurt tegen sommige vormen van complot denken.
[…] Het is de HERE als de enig levende God die uit niets alles maakt. […] Uit helemaal niets, dus ook niet uit een heel klein super heet deeltje dat er zou zijn. Uit niets maakt Hij door zijn Woord, door zijn bevel, alles wat er nu is. […]
[…] Het ontstaan en het bestaan van de schepping is er alleen door God als de Schepper. Hij verdient daarvoor de bewondering. Wie God is, hoe Hij is, zie je bijvoorbeeld wanneer Hij in zes dagen de wereld bewoonbaar gemaakt heeft voor mens en dier. Je ziet het wanneer je er op let dat ook het leven van de natuur op de aarde door Hem mogelijk gemaakt is. Is hier een narcist aan het werk die het niet uitmaakt hoe het met anderen gaat, als hij maar in het middelpunt staat? […]
De een na laatste alinea van het artikel (zie hieronder) maakt me wel boos. De kutheid van het bestaan, of dat nu alleen maar diep zuchten of een burn-out oplevert, wordt hier gebagatelliseerd want dat krijg je niet als je je aan God toevertrouwt. Zou de schrijver zich echt niet realiseren dat hij hiermee zegt dat als je wel een burn-out hebt of zucht onder het lijden van het bestaan, dat je dan niet leeft in de van God gegeven vrijheid? Samengevat: eigen schuld, dikke bult? Het is hopelijk niet zo bedoeld, maar het is wel een zaadje voor het ontstaan van trauma’s. Jammer.
De echte vrijheid, het leven dat gered is van alle ellende en verdriet, geeft God aan wie zich aan Hem toevertrouwen. Dat is leven in de echte vrijheid. Dat is een leven waarin er uit je leven komt wat erin zit. Zonder ooit te zuchten, zonder ooit een burn-out te krijgen. Alles doe je vanuit je hart met blijdschap. God eren door wat je doet en zegt, is dan een en al blijdschap. Dat goede leven wil God ons geven tot zijn eer. Zijn eer is juist dat Hij ons en de hele aarde dat geweldige leven wil geven. Geen narcist, geen egoïst, maar zo’n geweldige God die ons uit genade, uit liefde alleen, dat leven echt vol van blijdschap en zinvolheid om Christus werk wil geven. Dat is zijn grootheid en eer.
Foto: Publiek domein, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=194406