Het enige wat je kunt doen

Tijdens mijn zondagochtendwandeling in het Waalbos, moet ik ondanks mijn zonnebril af en toe de ogen dichtknijpen voor de scherpte van de zon. De tranen vloeien trouwens niet alleen door dat knijpen. Ook het verdriet om mijn zieke kind steekt me. De gedachten buitelen over elkaar heen, maar stap voor stap ontstaat daarin toch structuur. Genoeg om het op te kunnen schijven.

Het is rustig en stil in het Waalbos. Zondagochtend, kerktijd. En het voelt soms eenzaam als het lijkt of iedereen om je heen aan het bidden slaat want … “dat is het enige wat we kunnen doen.”

Oké. Dat snap ik, want je kunt de pijn en het verdriet van de ander niet overnemen, je kunt de onderzoeken niet beïnvloeden, je kunt de samenstelling van de kankercellen niet veranderen en je kunt de celdeling niet stoppen. Je kunt alleen maar bidden.

Voor wat eigenlijk?

Die eenzaamheid waar ik het over had, is het gevoel dat me overvalt als ik mensen hoor zeggen dat bidden het enige is wat ze kunnen doen. Want wat zegt dat over mij, die niet bidt? Betekent dit dat ik nog minder dan “het enige” kan doen? En minder dan het enige is niets. Het enige wat ik kan doen is niets. Ik draag niets bij, want ik bid niet. Wat een kromme redenering hè? Inderdaad, want natuurlijk kan ik net zo veel doen als ieder ander. Alleen bid ik niet.

Wat levert bidden eigenlijk op? Nee, ik ga het niet over gebedsverhoring hebben. Daar zullen vast wel wetenschappelijke onderzoeken naar zijn of worden gedaan. Bidden levert in mijn ogen vooral iets op voor de bidder, namelijk het goede gevoel dat je tòch iets gedaan hebt. In die zin is bidden net zo belangrijk als gaan sporten, musiceren, genieten van een warm bad of fijne erotiek, lekker eten of een goed glas wijn. Innerlijke rust, dat is wat je er mee bereiken kunt en dat is fijn en nodig om door te kunnen leven. De manier waarop je die innerlijke rust bereikt, doet er wat mij betreft niet toe. In dat verband is bij mij vaak zingen het enige wat ik kan doen.

Ik begrijp ook wel dat je hoopt en vraagt of ik al weer kan bidden. Of dat je hoopt dat ik me kan laten troosten door het geloof. Want dat is jouw waarheid en jouw wereldbeeld. maar begrijp alsjeblieft ook, dat wij dus verschillende inzichten hebben over hoe de wereld er uit ziet.
Moet jij perse mijn inzicht volgen? Nee hoor.
En als jij gelukkig bent met jouw geloof, prima, fijn voor je.
Maar mag ik dan mijn eigen beeld van de werkelijkheid houden?

Om misverstanden uit te sluiten: alle gedachten, alle gebeden, de liefdevolle belangstelling, opgestoken kaarsjes en de praktische vormen van liefde worden in dankbaarheid aanvaard en zeer op prijs gesteld.

Vanavond ga ik zingen bij Willem van Oranje in de Nieuwe Kerk in Delft. Een Nederlandse variant van A Festival of Lessons & Carols met voor mij als muzikaal hoogtepunt “The truth from above” in de bewerking van Vaughan Williams. Hoe blij kun je zijn van zoveel eenvoud.

Fijne zondag verder.