De perfecte meetlat

Deze klusweek heb ik een slaapkamer onder handen genomen. Het is het sluitstuk van de klus waar we begin dit jaar mee zijn gestart. Als deze laatste kamer af is, hebben alle vier de slaapkamers nieuwe plafonds en vloerbedekking, zijn de kozijnen en plinten geschilderd en zijn de muren geverfd of behangen. De slaapkamer die ik deze week onderhanden nam, is door onze oudste dochter in gebruik geweest van mei 1994 tot de zaterdag dat ze uitvloog en op kamers ging wonen.

Bij de afbraak van de bestaande bedekkingen komen de kenmerken te voorschijn die horen bij een opgroeiende tiener. En als je twaalf bent, wil je weten waar je staat en wat je vooruitzichten zijn. Wat wil je worden als je (echt) groot bent? Inmiddels is ze meer dan twee keer zo oud, heeft een baan waar ze zich helemaal voor geeft, een schat van een kerel en een levensgroot verlangen dat tot op de dag van vandaag nog onvervuld bleef. Ze legt de lat voor zichzelf altijd hoog, vaak of misschien wel meestal te hoog. Dat is wel eens anders geweest en het bewijs daarvan vond ik op de deurpost.

Een streepje met daarbij geschreven 12 jaar. Het is maar dat je het weet. Het streepje lijkt te zeggen, ik ben zo groot. Maar als je bedenkt dat het noodzakelijk was om met je neus tegen die deurpost te gaan staan, een boek op je hoofd te leggen en dan daarop dat streepje te kunnen zetten, heb je daar dus compleet gestaan. Natuurlijk, je mat je lengte, maar feitelijk liet je daarmee zien wat je bent. Compleet, met alles er op en eraan, met mogelijkheden en beperkingen. De perfecte meetlat!

Op die deurpost vond ik geen streepje met de tekst zo groot wil ik worden. Raar? Nee toch? Maar waarom zijn mensen in het algemeen en jij en ik in het bijzonder dan altijd zo ongelofelijk eigenwijs om in het leven wel andere streepjes te zetten. Denken we echt te kunnen voldoen aan die ons zelf opgelegde ongekende, onbereikbare en te hoog gegrepen verwachtingen? Het slaat werkelijk nergens op.

Vanwege het filosofisch schuren en schilderen is die perfecte meetlat nu niet meer zichtbaar. Wel staat nog steeds die kast op die kamer, die je ooit volgens eigen creatief ontwerp beschilderde. Als hommage aan die tienertijd, hebben we de kamer geverfd in kleuren die passen bij de kast. Zo blijft je creativiteit zichtbaar. Bedankt schat!