Marionetten van onze onnadenkendheid
Op de omslag van “De schaduw van de wind” wordt het een duizelingwekkend verhaal genoemd. En dat is het, letterlijk en figuurlijk.
Een zeer groot verhaal dat bij mij na het uitlezen van de laatste bladzijde de vraag achterlaat of ik niet iets gemist heb. Het gevoel dat er nog meer in het verhaal zit, iets wat ik nog niet heb begrepen, niet heb aangeraakt. Wie was wie en wie werd wie?
En een verhaal dat me deed duizelen: de vele indrukken, het geweldige taalgebruik, prachtige vondsten als een kerkhof van vergeten boeken, de personages, kleuren, geuren en smaken die tot leven komen.
Dit is weer eens zo’n boek, dat beelden oproept en waarbij je de vraag kunt stellen of het de lezer is die voorstellingsvermogen heeft of is het de auteur die met zijn woorden en zinnen beelden doet ontstaan.
Het was absoluut een bijzondere ervaring om dit boek te lezen.
Bedankt voor de tip Vloon!
Carlos schrijft soms zinnen zo lang alsof hij bij de apostel Paulus in de leer is geweest.
[…] Misschien was het de lichtvoetige wandeling die me had opgebeurd, misschien waren het mijn achttien jaren en het feit dat ik meer tijd doorbracht tussen de muzen die gevangen waren in oude boeken dan in gezelschap van meisjes van vlees en bloed, die wat mij betrof altijd lichtjaren verwijderd leken te zijn van het spookbeeld van Clara Barceló, maar op dat moment, toen ik iedere ronding in de anatomie van de studente bestudeerde, die ik slechts van achteren kon zien maar die ik mij driedimensionaal voorstelde én in alexandrinisch perspectief, liep het water mij met bakken tegelijk in de mond.[…]
Geweldig toch om zo’n beschrijving te bedenken? Hoewel ik geen flauw idee heb wat voor perspectief deze jonge man voor ogen had.
Meerdere keren in het boek wordt het verhaal opnieuw verteld en uitgelegd. En nergens vind ik dat vervelend, maar prettig opvallend. Als een Droste effect rol je steeds dieper het verhaal in. Alsof je er deel van uit maakt.
[…] Ik vertelde haar hoe ik tot op dat moment niet had begrepen dat het een geschiedenis was over eenzame mensen, over afwezigheid en verlies, en dat ik me er daarom in had verscholen, tot het zich begon te vervlechten met mijn eigen leven, alsof ik uit de bladzijden van een roman was gevlucht. […]
[…] “Nuria was daar niet”, prevelde hij na een tijdje. “De doden gaan nooit naar hun eigen begrafenis.” […]
[…] Julián schreef eens dat toevalligheden de littekens zijn van het noodlot. Er zijn geen toevalligheden, Daniel. We zijn marionetten van onze onnadenkendheid. […]
Auteur: Carlos Ruiz Zafón
Boek: De schaduw van de wind